I.ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ
Το πεδίο μελέτης, ο λόφος των Τουρκοβουνίων, την περίοδο που συντάχθηκε η παρούσα πρόταση, επισκιάστηκε από την κρίση του νέο-ιδρυθέντος πανδημικού πεδίου ανήλεης επιβολής νέων αξιών και ελιτίστικου τύπου τεχνοκρατικής εποπτείας, εντός του οποίου επικυρώνεται ότι η ύστερη κυβερνό-καπιταλιστική βιοπολιτική, απλώνει το κυριαρχικό της είναι ομοιοτρόπως των καταβολών της, δηλαδή μέσω της διαχείρισης του χώρου. Ο λόφος αποτέλεσε ένα από τα σημεία της πόλης, όπου πλήθος κατοίκων αποπειράθηκε την καθημερινή του διέξοδο από το καθεστώς εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης, αναδεικνύοντας έτσι το εσωτερικό του περιεχόμενο: το τοπίο καθηλωτικό, η σχέση του με την πόλη μοναδική, ο τρόπος οικειοποίησής του ανύπαρκτος, μολαταύτα, δυνητικά άπειρος. Η δυνητικότητα φαίνεται να συνανήκει σε μια συλλογική επιθυμία. Όμως ταυτόχρονα και η πρόθεση, συντάχθηκε ως όραμα εντός των ίδιων προσφάτων θεσμίσεων˙ βιώνοντας το αδιανόητο της κοινωνικής συνέχειας εν τη απουσία συλλογικότητας και τη “δυσκολία της εκπλήρωσης του όρου της αλληλεγγύης υπό συνθήκες αποκλεισμού κάθε επαφής, κάθε επιτόπιας συλλογικής έκφρασης” (Κουζέλης, 2020:25), γεννήθηκε η ανάγκη δημιουργίας ενός πεδίου συνάντησης, συνύπαρξης και συλλογικών δράσεων, έξω από κάθε αστική ρητορική και περιορισμό σε συνθήκες κρίσης ή μη.
 
II.CONCEPT
Το ενδιαφέρον της έρευνας αναπόφευκτα στράφηκε προς την αναζήτηση στρατηγικών, ικανών να εμπνεύσουν ή/και να οργανώσουν τον χώρο με τρόπο ώστε να είναι ικανός να συντάξει συνθήκες αλλά και να κυοφορήσει ανάγκες συνάντησης με τον άλλο, θεραπεύοντας τες. Η έννοια του παιχνιδιού εισέρχεται στο σημείο αυτό, ως στρατηγική πρακτική και ως τροπικότητα του συν-υπάρχειν. Ο Σταυρίδης (2002:213) διατείνεται σχετικά πως “η αίσθηση του παιχνιδιού σημαίνει πάντα αίσθηση της ύπαρξης των άλλων, όχι απλά ως μέσων για μια προσωπική απόλαυση, αλλά ως υποκειμένων με τα οποία, στα πλαίσια του παιχνιδιού, συνάπτονται σχέσεις. Αίσθηση του παιχνιδιού σημαίνει ίσως τελικά αίσθηση του άλλου“. Θεωρώντας αξίωμα ότι η συνάντηση με τον άλλον αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση ύπαρξης του δημοσίου χώρου, η έννοια του παιχνιδιού οδηγεί σε μια πρελουδιακή διατύπωση ενός ερευνητικού ερωτήματος: είναι οι παιγνιώδεις διατυπώσεις ικανές να ενεργοποιήσουν τον δημόσιο χώρο; Και με ποιον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται μέσω του σχεδιασμού;
 
Οι παιγνιώδεις χωρικές διατυπώσεις που έχουν σκοπό να δημιουργήσουν μια κοινότητα, μια συλλογικότητα, αναντίρρητα περιέχουν ηθολογικές καταβολές. Όπως παρατηρεί και ο Κονταράτος (2014:167), το ανθρώπινο σώμα αποτελεί όργανο απόλαυσης και όχι εργασίας, με την “ανθρώπινη δραστηριότητα να έχει τον χαρακτήρα παιχνιδιού και όλοι να απολαμβάνουν το είδος εκείνο της ελευθερίας που σήμερα αποτελεί προνόμιο του περιθωριακού καλλιτέχνη”. Η ελευθερία ως κίνητρο αυτονομίας του υποκειμένου που καλείται να οικειοποιηθεί το χώρο μέσω του παιχνιδιού, δεν περιορίζεται απαραίτητα στα όρια του χρόνου και του χώρου˙ η πρόταση ως πρόθεση δεν αποσκοπεί στην ανάπτυξη συλλογικών εμπειριών στο όριο του λόφου των Τουρκοβουνίων. Ο Huizinga (1944:12) υποστηρίζει πως μια κοινότητα παιχνιδιού τείνει να γίνει μόνιμη ακόμα και όταν το παιχνίδι τελειώσει, παραμένοντας στους παίκτες το συναίσθημα του να είναι μαζί, του να μοιράζονται κάτι σημαντικό και του να αποσύρονται με αμοιβαίο τρόπο από τον κόσμο, απορρίπτοντας τις συνηθισμένες νόρμες. Οξύνονται η αίσθηση της μονιμότητας και η αίσθηση της αυτονομίας, όταν το υποκείμενο κληθεί το ίδιο να οργανώσει, να δημιουργήσει ή και να ανακαλύψει το χώρο και τον τρόπο με τον οποίο το παιχνίδι μπορεί να εκφραστεί και επισυμβεί.
 
Συνακόλουθα, το επόμενο βήμα αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι παιγνιώδεις χωρικές διατυπώσεις μπορούν να πραγματωθούν, χωρίς να χάσουν την εσωτερική τους συνέπεια ως προς τις συνάψεις συλλογικότητας δημιουργικών-αυτόνομων υποκειμένων.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ η έννοια του παιχνιδιού στο καταστασιοκρατικό μοντέλο και ειδικά στο πως αυτό αναπτύσσεται στην αρχιτεκτονική σκέψη, η οποία στην πραγματικότητα γεννιέται με τη  μεταπήδηση του Constant από τη ζωγραφική στη γλυπτική (Andreotti, 2002:229). Ο Constant το 1958, επιχειρεί να οργανώσει ένα μοντέλο ουτοπικής σύλληψης, τη Νέα Βαβυλώνα, η οποία ήταν αρκετά πλαστική για να συμπεριλάβει την αυθόρμητη θέληση μέσω μιας μορφολογικής διασταύρωσης κονστρουκτιβισμού και αφηρημένου εξπρεσιονισμού, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ατμοσφαιρική αρχιτεκτονική μέσω της απόκλισης, της ανακύκλωσης της παλιάς πόλης και των υπαρχουσών καλλιτεχνικών πηγών. Η αρχιτεκτονική που ερευνά πειραματίζεται, χρησιμοποιώντας ως υλικό τις συναισθηματικά κινούμενες καταστάσεις, σε συνδυασμό με τις ατμοσφαιρικές επιδράσεις που συνδέονται με χειρονομίες και οδηγείται στη δημιουργία άγνωστων έως τώρα μορφών. Έτσι, η Βαβυλώνα που αναβίωσε ως υπόδειγμα για τη σύγχρονη πόλη, και που χαρακτηρίζεται καθολική και παιγνιώδης, “δεν ήταν ένα πολεοδομικό σχέδιο, δεν προοριζόταν ως έργο τέχνης με την παραδοσιακή έννοια, ούτε ως παράδειγμα αρχιτεκτονικής δομής, αλλά ως ένα δημιουργικό παιχνίδι με το φανταστικό περιβάλλον” (Sadler, 199:104-105).
 
H κεντρική ιδέα της χωρικής οργάνωσης του Constant βασίζεται στην “αρχή του αποπροσανατολισμού” που αφορά τη συνεχή μεταμόρφωση του χώρου μέσω της κινητικότητας των στοιχείων που τον συναποτελούν, προκαλώντας “μια σύγχυση απελευθερωτικού τύπου από την ιεραρχία του χώρου μέσω εμποδίων, ανολοκλήρωτων γεωμετριών και διαφανών στοιχείων” (Andreotti, 2002:229), όπου τίποτα δεν είναι αναγνωρίσιμο, όλα αλλάζουν και διατίθενται προς ανακάλυψη.  Μολονότι αυτή η αρχή μοιάζει πολλά υποσχόμενη, η συνεχής επανάληψή της φαίνεται να αποδιοργανώνει την εσωτερική συνέπεια του παιχνιδιού: όπως μεταφέρει ο Sadler, “η συνεχής μετατόπιση είναι επικίνδυνη στο βαθμό που το άτομο απειλείται με έκρηξη, διάλυση, διάσπαση, αποσύνθεση καθότι γίνεται υποτροπή σε αυτό που ορίζεται ως καθημερινή ζωή”, κάτι που και ο ίδιος ο Constant αναγνώρισε και ενέταξε στη χωρική του οργάνωση “ξενοδοχεία”, ως χώρους ανάπαυσης ώστε το ατελείωτο παιχνίδι να αναστέλλεται προσωρινά (Sadler, 199:145). Ένας χώρος ανάπαυσης ως ενδιάμεσος χώρος αναστολής, φαίνεται ότι οργανωτικά σχετίζεται με την έννοια της τάξης. Εξάλλου, και ο Huizinga (1944:10) παραδέχεται ότι το παιχνίδι απαιτεί τάξη καθότι εισάγει στη σύγχυση μια προσωρινή και περιορισμένη τελειότητα.
 
Η πρόταση, ερειδόμενη στο εννοιολογικό καταστασιακό πρωτόκολλο, δεν το υιοθετεί απόλυτα, αλλά συντονίζει την εμβέλειά του και δοκιμάζει πιθανές του προεκτάσεις. Η ιδέα των χώρων σύγχυσης οι οποίοι διαμεσολαβούνται από χώρους τάξης ως ενδιάμεσες αγκιστρώσεις, φαίνεται έγκυρη ως προς τη δημιουργία μιας συνθήκης παιχνιδιού, και ταυτόχρονα χαρτογραφεί ένα πλαίσιο συνάντησης με τον άλλον, θέτοντας ισορροπίες μεταξύ γνώριμου (οικείου) και άγνωστου (αλλόκοτου). Η υλοποίηση μιας τέτοιας πιθανότητας προϋποθέτει την εύρεση του κατάλληλου λεξιλογίου για τη δομική της εκτέλεση: ο κάναβος είναι το υποσχόμενο εργαλείο της γεωμετρικής κανονικότητας ως τάξη, ενώ η πολυπλοκότητα της μορφής εισαγάγει το στοιχείο της σύγχυσης, προτάσσοντας μια αρχιτεκτονική πολύπλοκη και μη προβλέψιμη, που προσκαλεί για την οικειοποίησή της και παρακινεί στην κατάρρευση των προσδοκιών του χώρου, μετατρέποντας σε παιχνίδι το ίδιο το βίωμα. Επιπροσθέτως, εμμένοντας στο θέμα της μορφής και θεωρώντας ότι είναι ικανή να παράξει διαφορετικές εμπειρίες χώρου, υποστηρίζεται ότι πέρα από τον εσωτερικό λεξιλογικό πυρήνα του Constant (ανολοκλήρωτη γεωμετρία, αποσπασματικότητα, μεταβλητότητα και διαφάνεια) μια σαφώς ορισμένη διατύπωση της, δύναται να προσφέρει παιγνιώδη συμπεριφορά μέσω του στοιχείου της έκπληξης.