Η διαγραμματική κλείδα που περιγράφει τη λειτουργία της σάρωσης, συνιστά μια οντολογική ανατομή και μεταμόσχευση στην αναπαράσταση του Αδαμικού σώματος του Dürer. Το σώμα που απομένει δεν είναι μόνο ακεφαλικό (ΑΣ), αλλά χάνει τη λογική δομή του, την ικανότητα να αναπαράγει κατηγορηματικές και συναρτησιακές λογικές – μετασχηματίζεται σε χωρίς Όργανα Σώμα (χΟΣ). 

​

Το χΟΣ αποτελεί την πρόταση των Deleuze και Guattari για την επίλυση του γενικότερου φιλοσοφικού προβλήματος μεταξύ μηχανής και οργανισμού (Smith, 2017:1). Η μηχανή αφορά την περιγραφή του υποκειμένου καθώς και της σχέσης του με άλλα υποκείμενα και με τον κόσμο (Deleuze & Guattari, 1972:13,17), και τη χρησιμοποίησε πρώτος ο Guattari προκειμένου να καταρρίψει τη δομή ως κυρίαρχη έννοια της εποχής (Dosse, 2012:135)[1], επιθυμώντας να τη συγχρονίσει με τη Ντελεζιανή έννοια της επανάληψης, ώστε να οργανώσει μια συνολικότερη ιδέα που θα μπορούσε να εξηγήσει την παραγωγή των διαφορών (Smith, 2017:99). Με αυτήν την προσέγγιση ο κόσμος παρουσιάζεται ως ένα ατελείωτο σχεσιακό πλέγμα μηχανών οι οποίες αλληλοεπιδρώντας, παράγουν ένα συνεχές ροϊκό πεδίο, “καθότι υπάρχει πάντα μια μηχανή που παράγει μια ροή και μια άλλη που συνδέεται μαζί της, επιτελώντας μια τομή, μιαν ανάληψη από τη ροή…Και καθώς η πρώτη μηχανή είναι με τη σειρά της συνδεδεμένη με μιαν άλλη, προς την οποία συμπεριφέρεται σαν τομή ή ανάληψη, η δυαδική σειρά είναι γραμμική προς όλες τις κατευθύνσεις” (Deleuze & Guattari, 1972:17). Αυτή η λειτουργία της μηχανής ως τομή και ως ανάληψη, επιτρέπει την πρόσληψή της ως όργανο, ακριβώς διότι η ίδια η τέλεση της λειτουργίας ενεργοποιεί τη μηχανή και τη συσχετίζει με άλλες, με τρόπο ώστε να συνανήκει σε μια γενικότερη δυναμική οργάνωση, να αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου οργανισμού. Ο Smith (2017:103) παρατηρεί σχετικά πως ο οργανισμός είναι μια διαδικασία η οποία συγκροτεί και συγκρατεί την υπό διαφορετικές συνθήκες ασύνδετη και διάσπαρτη συλλογή μηχανών-οργάνων. Όμως στο Ντελεζιανο-Γκουαταρικό επιχείρημα, η συγκρότηση αυτή υπομνύει οργανώσεις που εμφορούνται από πολιτικές θέσεις και κοινωνικούς κώδικες (Voss, 2013:114-115) που μετασχηματίζουν το υποκείμενο σε παθητικό και αδρανοποιημένο συνονθύλευμα επαναλαμβανόμενων και προκαθορισμένων νορμών που το καναλιζάρουν σε ένα δίκτυο προβλέψιμων κινήσεων-δραστηριοτήτων. Ο τρόπος απαγκίστρωσης ή απελευθέρωσης από τις κοινωνικο-πολιτικές θεσμίσεις και τις οντολογικές αιτιάσεις, επιτυγχάνεται με τη μετατροπή του υποκειμένου σε χΟΣ, το οποίο δεν ομολογεί την απαλοιφή ή την απουσία οργάνων, αλλά την κατάργηση του τρόπου οργάνωσής τους. Εξορισμού το χΟΣ αντιστέκεται στην όποια οργάνωση έρχεται έξωθεν αυτού, υπομνύοντας την αυτονομία του υποκειμένου και την ελευθερία σύναψης σχέσης νοήματος με τον χώρο, χωρίς αυτή να κατευθύνεται από καθεστώτα σημασιοδότησης συγχρονικά ή υπερβατικά.

Η σχέση του ΑΣ με το χΟΣ είναι εξελικτική: ο Hollier (1997:76-77), υποστηρίζοντας ότι έργο του Bataille είναι βαθύτατα πολιτικό, ερμηνεύει το ΑΣ ως το αποκορύφωμα του πολιτικού σώματος εντός του κοινωνικού πεδίου που αναπτύσσεται το χΟΣ, αποτελώντας την τελειοποίησή ή την πιο εξελιγμένη μορφή του.